رشته مهندسی بهداشت حرفه ای و ایمنی کار
Occupational Health and Safety Engineering
نیروی کار، مهمترین سرمایه جوامع می باشند. در دنیای کنونی به دلیل پیشرفتهای صنعتی و پیچیدگی مشاغل، پرسنل در معرض خطرات زیادی قرار گرفته اند. توجه به ایمنی و حفظ سلامت شاغلین در تمامی مشاغل هدف اصلی رشته می باشد. مهندسی بهداشت حرفه ای و ایمنی کار، علم و فنی است که با پیش بینی، شناسایی، ارزیابی و کنترل عوامل مخاطره زای شغلی در جهت تامین، حفظ و ارتقاء بالاترین سطح سلامت جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی کارکنان تمام مشاغل، پیشگیری از مخاطرات ایمنی و سلامت کارکنان در محیط کار و مخاطرات ناشی از عوامل زیان آور محیط کار، مشارکت در تطبیق کار با تواناییهای جسمی و روانی آنها تلاش می کند.
تاریخچه:
در سال 1918 خانم آلیس هامیلتون برای اولین بار رشته بهداشت صنعتی را در دانشگاه هاروارد تاسیس کرد. از سال 1960 رشته با نامهای مهندسی بهداشت صنعتی، بهداشت و ایمنی شغلی و ایمنی شغلی در دانشگاه های جهان تاسیس شده است. در حال حاضر این رشته با عنوان بهداشت و ایمنی شغلی در اغلب دانشگاههای جهان در حال تربیت متخصص می باشد. این رشته در ایران، در سال 1347 با نام پرستاری صنعتی تاسیس شد. نام رشته در سال 1353 به بهداشت صنعتی تغییر یافت. در سال 1356 اولین دوره پذیرش دانشجوی کارشناسی ارشد آغاز شد. در سال 1361 نام رشته به بهداشت حرفه ای تغییر داده شد. هم اکنون در چهل دانشگاه علوم پزشکی این رشته دایر می باشد. گروه مهندسی بهداشت حرفه اي دانشکده علوم پزشکی سیرجان با کسب مجوز تاسیس رشته در تابستان 1398 تاسیس و با پذیرش اولین دوره دانشجوی کارشناسی پیوسته در مهرماه 1399 آغاز به کار نمود. این گروه در حال حاضر دارای 5 عضو هیئت علمی است.
دورنما (چشم انداز):
انتظار می رود فارغ التحصیلان این رشته با به کارگیری نتایج علمی روزآمد و همکاری و هماهنگی با سایر متخصصان، تمامی شاغلین را تحت پوشش خدمات بهداشت حرفه ای قرار داده و با ارتقاء سطح سلامت کارکنان، باعث افزایش رضایتمندی، بهره وری و اثربخشی فعالیت آنها شوند. همچنین برنامه گروه فراهم نمودن امکانات و شرایط لازم جهت اخذ مجوز پذيرش دانشجو در رشتههاي كارشناسي ارشد مهندسی بهداشت حرفه ای و ارگونومی می باشد.
مأموریت گروه:
تربیت دانش آموختگانی که قادر به پیش بینی، ارزیابی و کنترل مخاطرات محیط کار بوده، سلامت جسمانی، روانی و اجتماعی نیروی کار را تا بالاترین سطح ممکن تامین نموده و با مشارکت افراد در کارهای متناسب با قابلیتهای جسمی و روانی آنها، اثربخشی و بهره وری را ارتقاء بخشند.